YARDIM EDEYİM Mİ ?

İnsan duygularıyla yaşar beyniyle karar verir. Duygular onun yolu, beyni ise önünü gösteren ışığıdır. İstediğimiz yolu seçebiliriz ama hep aynı ışıkla önümüzü görürüz. Öyle bir yol var ki hem başkasının hayatında yeri büyük hemde zararsız bir yol. Benim anlatacağım yolun başlangıcı ''yardım edeyim mi? '' sorusuyla başlar... Birine yardım etmenin güzelliğini tattığınız zaman bu yola koyulmuş oluyorsunuz. En azından benim anlatacağım yolu anlamış oluyorsunuz. Birine yardım etmek aslında ne kadar kolay hepimiz için. Bu zamanlarda özellikle anlıyorum bunun değerini. Hiç tanımadığın birini senin için koşuştururken görünce, bunu fark edip düşündüm ''neden yapıyor bunu?'' diye. Veya sevdiğim biri bir anda koluma girip sadece kuru bir teşekkür için bana baston oluveriyor. Kimisi bir eşyamı taşıyor hatta yemeğimi ayağıma getiriyor. Bunun değerini fark edemiyoruz bu hayatta. Çünkü beynimizi görüşlerimizi ve bakış açımızı sürekli aynı şekilde çalıştırıyoruz. Bilimsel bilgileri bir kenara bırakıp konuşacağım biraz. Çünkü bu eylem diğerlerinden tamamen farklı ve karşılığı olmadığı halde bizleri gururlandıran bir şey. Şu anda hangi yaştaysan dön bak bir arkana kimler sana nasıl yardım etmiş, en önemsiz gibi görünen insanlar bile senin bahçene bir tohum atmış ve sen o büyüyen ağaçtan meyve yer olmuşsun. Bunlardan da önemli olan bir şey varsa o da senin kimlere yardım ettiğin ! Seni ne kadar güçlü biri yaptığını düşün ve bunun büyüsünde biraz düşün. Birinin elindeki bir şey ağırken onları taşıman, yere biri bir şeyini düşürmüşken onu hemen eğilip alman veya ''sakat'' olan birine yardım etmen... Ben bunların karşılığını bile bulamıyorum. Sadece bu eylemin ve getirdiği harika duyguların büyüsüne kapılıp kendimi çevremdekilere teslim ediyorum. Büyük küçük demeden yardım etmeliyiz ve beraber olmayı bilmeliyiz. Şu anda çok başarılı birinden '' Yaşamak için, yaşatmalısın!'' sözünü duyduğumda hiç bu kadar anlamlı gelmemişti bana. Öylesine yaptığın bir yardımın ileride senin hayatını değiştireceğini hiç düşündün mü ? Benim şu anda öyle. Aynı şehirde veya aynı okulda olmasam da benden karşılık beklemeden sadece o anda beni düşünerek ''yardım eden''... Evet, evet o kutsal eylemi gerçekleştiren çok özel arkadaşlarım var. Elimden sadece ''kuru'' bir teşekkür etmek geliyor. Zaten onlar da daha fazlasını beklemiyor. Elimden tutup her adımım için bana yardım eden özel insanlar size sonsuz teşekkür ediyorum. Sizinde eminim böyle özel insanlar vardır çevrenizde. Bence bunları düşünüp kendinizi şanslı hissetme zamanınız gelmiştir. Veya onlara daha fazla sarılma zamanıdır. Bildiğim tek bir şey varsa onları bırakmamak... Umarım biraz olsun bu eylemin önemini tekrardan hissettirmişimdir. Ben her hissettiğimde yanımdaki özel insana hayran kalıyorum. Cüssesi, tavrı , davranışı benden tamamen farklı olabilir ama O şu anda ''benim için'' burada ve benimle beraber.Yardım ederken de yardım edilirken de bunları hissediyorum. Ve içimden '' seni çok seviyorum.'' diyorum. İşte buna gerçekten değer !